Farewell Indonesia

วันนี้ปิดท้ายมหากาพย์เล่าเรื่องการท่องเที่ยว สรุปการเดินทาง เผื่อใครจะไปตามรอย (จะมีเหรอ) เส้นทางท่องเที่ยว เมดาน-บราสตากี-ปาราปัต เป็นเส้นทางแบบวงกลม ไปทางหนึ่ง แล้วขากลับผ่านอีกทาง แต่เข้ามาเมดานเหมือนกัน เพราะต้องไปขึ้นเครื่องบินกลับ

เส้นทางออกจากเมดาน ลงมายังบราสตากี ค้างหนึ่งคืน เที่ยวเล่นชมวิว ออกเดินทางต่อ แวะน้ำตกซีปิโซ-ปิโซ แวะวังบาตั๊ก แวะชิมแบนเดร็ก เข้าที่พักที่ปาราปัต ค้างคืน เช้าก็นั่งเรือไปชมเกาะซามอเซีย บ่ายพักผ่อน ค้างที่ปาราปัตอีกคืน เพื่อว่าเช้าตรู่ (เช้าจริงๆ กลุ่มเราออกจากปาราปัตกัน 6 โมงเช้า) จะออกเดินทางไกล กลับมาที่เมดาน ระหว่างทางเห็นเด็กๆ กำลังเตรียมตัวไปโรงเรียนกันด้วย

ทางขากลับ ดูผ่านความเจริญมากกว่าขามา ผ่านเมืองที่หน้าตาประมาณอำเภอเมืองของจังหวัดเล็กๆ ของไทย อย่างอุตรดิตถ์ แม่ฮ่องสอน อะไรแบบนั้น และมาพบกับอาหารมื้อสุดท้ายในอินโดนีเซีย

มันก็คือ.....คือ.....คือ....คือ..... (จะต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น)

Nasi Padang

หรือเราตื่นเต้นไปคนเดียว ก็ก่อนมาได้ข้อมูลมาว่า ที่อินโด เค้ากินข้าวด้วยมือกันนะ นี่อยู่มา 4 คืนละ มีช้อนส้อม (มีด ในบางมื้อ) ครบถ้วนเลย มันยังไม่ถึงอินโดจริงๆ นี่นา

มื้อสุดท้าย ทัวร์ก็เลยจัดให้ซะเลย

Nasi แปลว่า ข้าว Padang เป็นชื่อเมืองหลวงของเขต West Sumatra อยู่ลงไปทางใต้จากเมดานซึ่งเป็น North Sumatra และติดทะเลทางทิศตะวันตก

Padang เป็นแหล่งปลูกข้าวที่สำคัญบนเกาะสุมาตรา เป็นข้าวคุณภาพดีที่สุด Nasi Padang มีชื่อเสียงเลยทีเดียว ร้านที่เราไปกินชื่อ Simpang Tiga ร้านเค้าทำที่ล้างมือให้อย่างดี สะอาดสะอ้าน เราก็เลยคิดว่า เค้าเตรียมให้ขนาดนี้ ก็ต้องลองใช้มือกันหน่อยแล้วหล่ะ

ข้าวสวย เสิร์ฟมาในกระบุง รองด้วยใบตอง หอมกลิ่นใบตอง ทีเดียว กับข้าวของเรา มีไก่ทอด ปลาทอด แกงปลา แกงผัก ผัดพริกเครื่องในไก่ ล้างมือเรียบร้อยก็ลุยเลย!

ร้านสาขาที่เราไปกิน อยู่เมือง Perbaungun ทางทิศตะวันออกของเมืองเมดาน กินเสร็จก็ได้เวลาไปสนามบิน บ๊ายบายอินโดนีเซียทันที

ลงที่สนามบินปีนัง ก็นั่งรถบัสกลับเข้าหาดใหญ่ ไปแวะกินข้าวเย็นรสชาติไทยๆ ที่เมืองเล็กๆ ติดชายแดนฝั่งมาเลเซีย ผ่านเข้าไทยทางด่านนอก อ.สะเดา จ.สงขลา

สวัสดี 3G ที่รัก เราไม่ได้เจอกันนานพอดูเลย ทุกคนบนรถดูมีความสุขที่ได้กลับมาเจอ 3G เมืองไทยเสียที ระหว่างการท่องเที่ยว อาศัยได้แค่ wifi ตามสถานที่ใหญ่ๆ อย่าง โรงแรม ร้านอาหาร ในอินโดนีเซียเท่านั้น แถมในบราสตากีกับปาราปัต wifi มีแค่ใน lobby เท่านั้น ไม่มีในห้องพัก เราก็เลยเห็นกลุ่มคนไทย ยืน นั่ง ก้มๆ กดๆ อยู่แถวหน้า lobby โรงแรม กันเป็นกระจุกๆ ทุกคนดูมีความพยายามที่จะเชื่อมต่อกับคนที่เมืองไทยซะจริง ที่ตลกคือหลังอาหารมื้อนึง ทุกคนกินเสร็จ ก็รอๆ การเข้าห้องน้ำกัน ตอนนั้นพอดีมีกรุ๊ปเรากรุ๊ปเดียว พนักงานร้านคงงง พวกแกกินเสร็จแล้วก็ออกมานั่งเล่นมือถือกันโดยพร้อมเพรียงขนาดนี้เลยหรอ คือ มันตลกดี คนราว 30 คน นั่งเล่นมือถือกันหน้าร้านอาหาร

ทั้งหมดทั้งมวล คือ บันทึกการเดินทาง ออกไปรู้จักเพื่อนบ้าน เป็นการต้อนรับ AEC ที่เข้าท่าดีนะคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ